درمان هانتینگتون نیاز به توان بخشی بین رشته ای دارد. به این معنی که برای به حداقل رساندن نشانه های بیماری این اشخاص هم به مداخلات پزشکی هم فیزیوتراپی هم کاردرمانی و گفتاردرمانی نیاز داریم. چرا که به علت وسعت علائم بیماری و تأثیرات گسترده ای که هانتینگتون بر تمام جنبه های زندگی بیمار می گذارد باید درمانی همه جانبه نیز برای این بیماران فراهم شود. تشخیص اولیه بیماری هانتینگتون در درجه اول بر اساس پاسخ شما به سوالاتی طی مصاحبه، یک معاینه فیزیکی عمومی، بررسی سابقه پزشکی خانوادگی شما و معاینات عصبی و روانپزشکی است. در نهایت هیچ روش قطعی درمان هانتینگتون وجود ندارد اما می توان با اقداماتی میزان آسیب رسانی را به تأخیر انداخت.
مدیریت بیماری هانتینگتون
در صورتی که بیماری هانتینگتون در شما تشخیص داده شده یا در معرض خطر ابتلا به آن هستید، بیشترین تلاش خود را برای حفظ آمادگی جسمانی خود انجام دهید. ورزش منظم و کمک گرفتن از چند تیم تخصصی درمانی می تواند به بهبود کیفیت زندگی شما کمک کند. با پیشرفت بیماری هانتینگتون، افراد می توانند از نظر فیزیکی به مراقبانشان وابسته تر شوند. افراد 15 تا 20 سال پس از بروز علائم با بیماری هانتینگتون زندگی می کنند.
درمان هانتینگتون
هیچ درمانی نمی تواند سیر بیماری هانتینگتون را تغییر دهد. اما داروها می توانند برخی از علائم حرکتی و اختلالات روانی را کاهش دهند. و مداخلات متعدد می تواند به فرد کمک کند تا برای مدت معینی با تغییرات در توانایی های خود سازگار شود. بسته به اهداف کلی درمان، احتمالاً داروها در طول دوره بیماری تکامل خواهند یافت. همچنین، داروهایی که برخی علائم را درمان می‌کنند ممکن است منجر به عوارض جانبی شوند که علائم دیگر را بدتر کنند. با این حال اهداف درمان به طور منظم بررسی و به روز خواهند شد.
برای اطلاعات بیشتر در زمینه بیماری هانتینگتون، علائم، نشانه ها و تشخیص آن لینک زیر را مطالعه فرمایید.
روان درمانی و درمان هانتینگتون
یک روانپزشک، روانشناس یا مددکار اجتماعی بالینی می تواند درمانی را برای کمک به مشکلات رفتاری، استراتژی های مقابله ای، مدیریت انتظارات در طول پیشرفت بیماری و تسهیل ارتباط موثر بین اعضای خانواده ارائه دهد.
گفتاردرمانی
بیماری هانتینگتون می تواند به طور قابل توجهی کنترل ماهیچه های دهان و گلو را که برای گفتار، غذا خوردن و بلع ضروری هستند، مختل کند. یک گفتاردرمانگر می تواند به بهبود توانایی شما در صحبت کردن کمک کند یا به شما یاد دهد که از وسایل ارتباطی استفاده کنید. مانند تخته ای که با تصاویر وسایل و فعالیت های روزمره پوشانده شده است. آسیب شناسان زبان در درمان هانتینگتون همچنین می توانند مشکلات ماهیچه های مورد استفاده در غذا خوردن و بلع را برطرف کنند. بنابراین گفتار درمانگر با کمک درمان های مختلفی به این بیماران مبتلا کمک می کند.
مراجعه به گفتاردرمانی در مرحله اولیه بیماری هانتینگتون توصیه می شود. چرا که به برنامه ریزی قبلی در مورد راه های مدیریت تغییرات با پیشرفت بیماری کمک می کند. درمانگر می‌تواند به بیماران در زمانی که شروع به نشان دادن ناتوانی در صحبت کردن یا درک و مشکلات بلع می‌کنند، کمک کند. علائمی که مشکلات بلع را نشان می دهد ممکن است شامل خفگی، سرفه و تغییر عادات غذایی بیمار و کاهش وزن باشد.
برای اطلاعات بیشتر در زمینه مداخلات گفتاردرمانی در هانتینگتون، لینک زیر را مطالعه فرمایید.
مشکلات بلع و گفتار
- دیس آرتری
که در درمان هانتینگتون بسیار مورد توجه آسیب شناسان گفتار خواهد بود. در آن توانایی به خاطر سپردن کلمات، درک و تشکیل جمله از بین نمی رود، اما گفتار بیمار به طور واضحی دشوار می شود.
- لکنت زبان
- گفتار آهسته یا نادرست
- آفازی
ناتوانی در درک آنچه گفته می شود و ناتوانی در به خاطر سپردن دستور زبان و واژگان و الگوی گم شدن یک کلمه در بین جمله ها.
- صدای ضعیف یا صدای کم به دلیل مشکلات تنفسی.
- گفتار تیکه تیکه یا مکث های طولانی غیرمعمول بین کلمات.
- مشکل در کنترل صحبت کردن
پیشرفت بیماری هانتینگتون از بیمار به بیمار دیگر متفاوت است. برای مشکلات بلع، ممکن است به بیماران توصیه شود که دفترچه ای از مشکلات بلعش را داشته باشند. که هر روز زمانی را برای مصرف وعده غذایی تعیین کنند. ممکن است به او توصیه شود که غذاهای نرم بخورد. آهسته غذا بخورد. غذا را به درستی بجود و موقع غذا خوردن هیچ کار دیگری انجام ندهد. درمان هانتینگتون نیز بر اساس نیازها و چالش های بیماران متفاوت است. درمان معمولاً با بحث در مورد مشکلات و علائمی که بیماران با آن روبرو هستند شروع می شود. در مورد گفتاردرمانی، ممکن است تمرینات تنفسی توصیه شود. درمانگر ممکن است به بیماران نشان دهد که چگونه بر برخی حرکات دهان تأکید بیشتری کنند تا کلمات را راحت تر درک کنند. به خانواده بیمار توصیه می شود حین ارتباط با بیمار حواس پرتی اسش را کم کنند.
فناوری های کمکی هم می توانند به تعامل بیمار با دیگران کمک کند. رایانه، موبایل یا تبلت گزینه های خوبی برای استفاده هستند. اما وسایل دیگر با فناوری پایین تر برای زندگی روزمره مانند تقویم، تابلوهای تصویری با نمایش فعالیت های روزمره زندگی، و تصاویر اشیاء و دفترچه ها نیز می توانند مفید باشند.
برای اطلاعات بیشتر در زمینه توصیه های تغذیه ای و نقش تغذیه در هانتینگتون، لینک زیر را مطالعه فرمایید.
فیزیوتراپی و درمان هانتینگتون
یک فیزیوتراپ می تواند تمرینات مناسب و ایمنی را به شما آموزش دهد که قدرت، انعطاف پذیری، تعادل و هماهنگیتان را افزایش می دهد. این تمرینات می تواند به حفظ تحرک تا زمانی که امکانش هست کمک کند و ممکن است خطر افتادن را هم کاهش دهند. آموزش در مورد وضعیت مناسب و استفاده از تکیه گاه ها برای بهبود وضعیت بدن ممکن است به کاهش شدت برخی از مشکلات حرکتی کمک کند. هنگامی که استفاده از واکر یا ویلچر قطعی می شود. در این مرحله فیزیوتراپیست می تواند دستورالعمل استفاده مناسب از دستگاه و وضعیت بدنی را ارائه دهد. همچنین برنامه های ورزشی هم می توانند به برنامه درمان هانتینگتون اضافه شوند. تحقیقات در مورد فعالیت بدنی فواید متعددی را برای افراد مبتلا به بیماری هانتینگتون نشان می دهد که در زیر برخی از آن ها را آورده ایم:
- بهبود کیفیت زندگی مراجعان و داشتن اعتماد به نفس
- تعادل فرد بهبود می یابد.
- توانایی راه رفتن بیشتر و سریعتر
- پیشگیری از استرس و پرخاشگری
- کاهش علائم افسردگی و اضطراب
برای اطلاعات بیشتر در زمینه نقش مداخلات فیزیوتراپی در هانتینگتون، لینک زیر را مطالعه فرمایید.
کار درمانی
یک کاردرمانگر می تواند به فرد مبتلا به بیماری هانتینگتون، اعضای خانواده و مراقبان در استفاده از وسایل کمکی که توانایی های عملکردی را بهبود می بخشد، کمک کند. این استراتژی ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- داشتن نرده ی مناسب در مکانهای مناسب خانه از موارد دیگری است که در درمان هانتینگتون باید به آن توجه داشت تا فرد از خطرات احتمالی ایمن شود.
- وسایل کمکی برای فعالیت هایی مانند حمام کردن و لباس پوشیدن
- ظروف خوردن و آشامیدن مناسب برای افراد با مهارت های حرکتی ظریف محدود
بنابراین کاردرمانی نقش مهمی در مدیریت مشکلات عملکردی در بیماری هانتینگتون دارد.
- با پیشرفت بیماری، فعالیت ها به طور فزاینده ای توسط تغییرات فیزیکی، شناختی و عصبی روانی در معرض خطر قرار می گیرند.
- انواع علائم این بیماری بر عملکرد شغلی فرد تأثیر می گذارد. بنابراین مداخلات متخصصان کاردرمانی بین رویکردهای توانبخشی، جبرانی و محیطی متفاوت خواهد بود در حالی که یک رویکرد آموزنده و حمایتی در سراسر مسیر بیماری استفاده خواهد شد.
- در درمان هانتینگتون تمام مداخلات به موقع و پاسخگوی نیازهای در حال تغییر خانواده و مراقبین آن ها خواهند بود.
- در کاردرمانی درک ارزش و اهمیت مشارکت خانواده و مراقبین در ایجاد روش های درمانی مؤثر مؤثر برای پیشرفت عملکرد فرد حر ف اول را می زند.
برای اطلاعات بیشتر در زمینه نقش مداخلات کاردرمانی در هانتینگتون، لینک زیر را مطالعه فرمایید.
منابع
برای اطلاعات بیشتر در زمینه نقش تمرینات خانگی هانتینگتون لینک زیر را مطالعه فرمایید.