اوتیسم چیست؟

تعریف کلی
اوتیسم یک اختلال عصبی-رشدی است. بخش های مختلف مغز در افراد دارای اوتیسم در همکاری با یکدیگر دچار مشکل می شوند. اوتیسم اختلال عصبی-رشدی است که در سه سال اول زندگی بروز میکند و مادام العمر است و در پسران شایع تر از دختران است. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مربوط به بازی مشکل دارند و خزانه ی رفتاری و حرکتی محدودی دارند. این اختلال ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان مشکل می سازد. افراد دارای اوتیسم دنیا را متفاوت از بقیه میبینند، می شنوند و حس میکنند. اوتیسم شرایطی به صورت طیف بوده که از شدید تا خفیف متغییر است. اوتیسم بودن به شکل های متفاوتی در رفتار فرد بروز پیدا میکند.
بعضی از افراد دارای اوتیسم، مشکلات همراه دیگری نیز از جمله کم توانی ذهنی، اختلال یکپارچگی حسی، اختلال بیش فعالی و نقص توجه، صرع و مشکلات گوارشی دارند؛ که به معنای این است که این افراد نیازمند سطوح حمایتی مختلفی هستند! اما هسته ی مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است.
وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد.
علت
اوتیسم علت مشخص و واحدی ندارد اما پژوهشگران معتقدند عوامل ژنتیکی و عوامل محیطی هر کدام به طور جداگانه یا در ترکیب با هم میتوانند در ایجاد اختلال اوتیسم دخیل باشند.
همچنین این احتمال که ممکن است واکسیناسیون باعث اختلال اوتیسم شود رد شده است.

تشخیص بیماری اوتیسم

اگر در مورد رشد کودک خود احساس نگرانی می کنید و فکر می کنید در مواردی دچار کندی شده و یا گفتار متناسب با سنش ندارد بنابراین بهتر است به پزشک مراجعه کنید اما قبل از آن حتما برای انجام تست غربالگری اِم چت به سایت مراجعه کنید و نتایج حاصل از آن را به پزشک خود اطلاع دهید.
ارزیابی بالینی و تشخیص باید حتما توسط پزشک یا روانشناس صورت بگیرد که خود شامل دو بخش ارزیابی رشدی و ارزیابی پزشکی است. ارزیابی رشدی به صورت توصیفی انجام میشود و متمرکز بر مهارت ها و تاخیرهای احتمالی رشد کودک است در صورتیکه ارزیابی پزشکی به دنبال تشخیص علت مشکلات است.
متخصصینی که صلاحیت تشخیص اختلال طیف اوتیسم را دارند پزشکان(روانپزشک اطفال، نورولوژیست اطفال، متخصص اطفال) و پیراپزشکان(گفتار درمان، کاردرمان، روانشناس کودک) هستند که اغلب از طریق ترکیبی از مصاحبه با والدین و مشاهدات بالینی و به کارگیری معیارهای دی اس ام به تشخیص می رسند. اما روانشناسان بیشتر مایلند بر اساس نتایج آزمون های استاندارد تشخیص بگذارند. که هر دو روش مکمل یکدیگر می باشند.
در روند ارزیابی پزشکی، معاینه باید آرام و به دور از عجله باشد و باید احساس کنید که پزشک با صبر و حوصله و دقت به صحبت های شما گوش می دهد. دکتر باید در جلسه معاینه به تاریخچه پزشکی، تاریخچه خانوادگی، تاریخچه اجتماعی، معاینه فیزیکی، تست های رشد عصبی، مرور نتایج ارزیابی های سایر متخصصین و تست های آزمایشگاهی بپردازد.

علائم  و نشانه های  بیماری

نشانه ها در اوتیسم از خفیف تا شدید متغیر هستند. همچمنین در موقعیت های کاملا متفاوت، رفتارهایی که با سن کودک مطابقت ندارد مشاهده می گردد.
علائم اوتیسم در نسخه ی پنجم دی اس ام در دو حوزه قرار میگیرند:
1 مشکل در ارتباط گرفتن و تعامل با دیگران، زبان غیرعادی
مشکل در ارتباط گرفتن و تعامل با دیگران:
فقدان یا کمبود تماس چشمی
درموارد شدید قادر به تقلید نیست ولی در موارد متوسط گاهی تقلید میکند
تمایلی به محبت فیزیکی ندارد و یا در موارد متوسط به روش خودش به دنبال کسب محبت است
درموارد خفیف انعطاف پذیری خوبی دارد
زبان غیرعادی: در موارد شدید فاقد کلام است و به صدا واکنش نشان نمی دهد، از اشاره استفاده نمی کند و برای رسیدن به خواسته اش دست مخاطب را میگیرد
در موارد متوسط کلام دیگران را تکرار میکند(اکولالیا) و از الگوهای بینایی مثل کارت ها، نمادها و زبان اشاره استفاده میکند
در موارد خفیف نیز گفتار روان بدون درک ظرافت های کلامی را دارد
2 رفتارهای تکراری و پردازش حسی و حرکتی غیر طبیعی
انواع رفتارهای تکراری: رفتارهای تکراری در اختلال طیف اوتیسم به دو دسته ی ذهنی و جسمی تقسیم می شوند. رفتارهای تکراری ذهنی مثل اصرار بر یکنواختی، مشکل در انتقال از یک فعالیت به فعالیت دیگر، بازی های کلیشه ای و رفتارهای تکراری جسمی مثل بال بال زدن، پیچ و تاب انگشتان، روی انگشتان راه رفتن، دور خود چرخیدن، دور زدن

پردازش حسی: کودکان دارای اوتیسم داده های حسی را متفاوت از دیگران تجربه میکنند.پردازش داده های حسی را میتوان مانند تحت کنترل یک دماسنج در نظر گرفت. وقتی دماسنج معیوب باشد، واکنش کودک به محرک های حسی بیشتر یا کمتر از حد خواهد بود. در نتیجه یک محرک که برای کودکان دیگر بی ضرر به حساب می آید ممکن است برای کودک دارای اوتیسم ناخوشایند و آزاردهنده باشد. یا محرکی که برای کودکان دیگر آزاردهنده و دردناک به حساب می آید هیچ واکنشی در کودک اوتیسم برنمی انگیزد.محرک های حسی شامل محرک های شنوایی، بینایی(مجذوب شدن به طرح های بینایی، نگاه از گوشه چشم به اشیا یا نگاه نکردن به آنها)، لامسه(مثل مالیدن و لیسیدن اشیا، به دهان بردن اشیا و اشتیاق برای لمس فشاری)،بویایی(چیزهای غیر خوراکی را میبوید)، درد(افزایش یا کاهش آستانه درد) و …
بسیاری از کودکان اوتیسم دچار شلختگی حرکتی هستند. کودکان دارای اوتیسم خفیف اغلب بی دست و پا هستند و در تست های پردازش سرعت ضعیف هستند.

درمان و مداخلات کاردرمانی  وسایر روش های درمانی این  بیماری

تکنیک هاو اصول ای بی ای در افراد مبتلا به اوتیسم برای تقویت رفتارهای مطلوب و حذف رفتارهای نا مطلوب مناسب است.
درمان های زبانی برای یادگیری نحوه برقرای ارتباط و ادامه دادن آن و همچنین تقویت گفتار در کودکان اوتیسم توسط گفتاردرمان انجام می شود.
درمان های مبتنی بر جنبه های اجتماعی که شامل گروه درمانی ، داستان اجتماعی(داستانی است که موقعیت، مفهوم یا یک مهارت اجتماعی را در قالبی قابل فهم برای کودک دارای اوتیسم توصیف می کند)
درمان های دست ورزی شامل1.قویت یکپارچگی حسی و2. حساسیت زدایی و تقویت مثبت و خاموشی در اختلالات تغذیه
همچنین کاردرمانگران با استفاده از تکنیک های رفتاری راهکارهایی را برای مشکلات رفتاری ارائه می دهند.